Rumunia to państwo o niezwykle bogatej i długiej historii. Zdarzały się w niej chwile rozbiorów jej terytorium, okrutnych władców i wyniszczających wojen. Są także karty, o których się już zapomina, jak choćby ta, że Rumunia to do 1947 roku było Królestwo. Oficjalna nazwa Królestwa Rumunii używana była w latach 1881 – 1947.
Do roku 1877 Rumunia była unią personalną dwóch hospodarstw – Wołoszczyzny i Mołdawii, którymi rządził jeden władca. Unia ta ewaluowała do królestwa z monarchią rodu Hohenzollernów, które było niezależne i niepodległe.
W 1859 roku władzę sprawował Aleksander Jan Cuza, który pozostawał pod nominalnym zwierzchnictwem Imperium Osmańskiego. Naród rumuński został wówczas połączony poprzez kontrolę jednego człowieka. W dniu 5 lutego 1862 roku oba państwa zostały formalnie połączone w Księstwo Rumunii, którego stolicę ustanowiono w Bukareszcie. Jednak koalicja konserwatystów i radykalnych liberałów zmusiła Cuzę do abdykacji 23 lutego 1866 roku. Na jego miejsce, na tronie Rumunii zasiadł niemiecki książę Karol Hohenzollern – Sigmaringen. Dynasta Hohenzollernów panowała w Rumunii aż do roku 1947, kiedy to dokonał się komunistyczny przewrót.
Księstwo Rumunii wraz z Imperium Rosyjskim stanęło do wojny przeciw Imperium Osmańskiemu, co spowodowało, że Rumunie zauważono na mapie politycznej Europy. Zwycięstwo dodatkowo przysporzyło splendoru, ale i pociągnęło za sobą inne skutki. Oto Rumunia oficjalnie została uznana za niepodległy kraj. Do tego zyskała Dobrudżę, jednak musiała oddać Budziak Rosji. Tymczasem w 1881 roku książę Karol został koronowany na pierwszego króla Rumunii. Potem nastąpił okres wojen światowych.
Rumunia niechętnie przystąpiła do I wojny światowej opowiadając się po stronie Ententy. Niestety, Królestwo Rumunii wojnę przegrało, a ceną za porażkę było zajęcie kraju przez wojska niemieckie, austro-węgierskie i bułgarskie. Rumunia nie mając innego wyjścia podpisała traktat pokojowy w Bukareszcie. Uratowało ją to, że inne kraje państw centralnych poniosły również ogromną klęskę. Siedmiogród, Besarabia i Bowina zdecydowały o przyłączeniu do Rumunii, co wielokrotnie wywoływało niezadowolenie w społecznościach nierumuńskich. Całość zwieńczył Traktat z Trianon podpisany w 1920 roku.
Od 1923 roku Rumunia była monarchią konstytucyjną. W kolejnych latach trwały różne perturbacje w monarchii. Po śmierci Ferdynanda I na nowego władcę koronowano jego wnuka, króla Michała I. Było to możliwe ponieważ syn Ferdynanda I został pozbawiony praw do tronu. Jednak w 1930 roku Karol II został królem po tym jak okazało się, że jednak mógł być koronowany. Pozbawienie go praw do tronu uznano za nieważne.
Zawirowania wokół tronu nie przysporzyły królowi sympatii. W kraju nastroje zarówno polityczne jak i społeczne mocno się zradykalizowały. Wybuchały strajki, które kilka razy tłumiono siłą. Gospodarka rumuńska zaczęła się podnosić dopiero w połowie lat trzydziestych, jednak partie polityczne zaczęły się mocno radykalizować, flirtując z nacjonalizmem, a nawet faszyzmem. Ponieważ konstytucja z 1923 roku dawała królowi prawo do rozwiązania rządu i parlamentu, to w okresie międzywojennym Rumunia miała aż 25 rządów. Koniec monarchii nastąpił w 1947 roku, kiedy Rumunia została wchłonięta przez komunizm.