Pałac Peleş jest jedną z największych atrakcji Rumunii. Przepięknie położony w stóp gór Bucegi, w dolinie potoku Peleş urzeka nie tylko architekturą, ale i położeniem. Pałac jest dawną rezydencją monarchii rumuńskiej, a obecnie znajduje się tam muzeum. Pałac został wzniesiony w latach 1873 – 1883 na polecenie króla Rumunii Karola I. Jego architektem jest Niemiec Wilhelm Doderer, a budową od 1876 roku kierował architekt Johannes Schultz. Uroczysta inauguracja pałacu miała miejsce 7 października 1883 roku. Architekturą i wystrojem wnętrz zajmowali się ówcześni najbardziej popularni designerzy Karel Liman, J.D. Heymann z Hamburga, August Bembe z Moguncji, a także Berhard Ludwig z Wiednia. Król Karol I aż do śmierci udoskonalał swój pałac. W 1884 roku w pałacu pojawił się prąd z własnego generatora, a do 1897 roku ukończono budowę elektrowni.
Karel Liman kierował pracami na zamku i to jemu przypadło ukończenie wieży centralnej, na której znalazł się zegar z trzeba tarczami. To on także ukończył pracę nad kaplicą Elżbiety, żony króla Karola I, oraz salą koncertową. W 1906 roku do użytku trafiła pierwsza w Rumunii sala kinowa – pokój kinowy w pałacu. Po śmierci króla Karola I, który zmarł 27 września 1914 roku, tron Rumunii objął jego bratanek, Ferdynand I wraz z małżonką Marią Koburg. To właśnie jej przypisuje się kontynuację upiększania pałacu i przyległych do niego ogrodów. To właśnie Maria Koburg sprowadziła do pałacu liczne arcydzieła sztuki, które są niezwykle cenne. W zamku można odnaleźć także polskie akcenty. Oto Franciszek Rychnowski ze Lwowa był odpowiedzialny za urządzenia mechaniczne w pałacu. Mało tego, król był tak zadowolony, że odznaczył Polaka złotym medalem zasługi Serviciu Credinciosu I klasy. Pałac olśniewa swoim urokiem, a szacunkowy koszt jego budowy i wyposażenia szacowany jest na blisko 16 milionów lei w złocie, czyli przeliczając na dzisiejsze dolary amerykańskie, to jakieś 120 milionów.
Po II wojnie światowej pałac przeszedł w ręce skarbu państwa, a ówczesny monarcha, Michał I Rumuński został zmuszony do abdykacji w 1947 roku. Pałac stał się własnością państwa. W 1953 roku utworzono muzeum, choć nie wiązało się to w wielkimi nakładami finansowymi na jego utrzymanie. Na efekty tychże zaniedbań nie trzeba było długo czekać, bowiem już w 1980 roku okazało się, że drewniane elementy są niszczone przez stroczka domowego – rodzaj grzyba. Muzeum więc musiało zostać zamknięte, a najcenniejsze elementy zostały wywiezione. Dopiero w 1990 roku znów udostępniono go zwiedzającym, a w 2006 roku przywrócono go prawowitemu właścicielowi, królowi Michałowi I. Pałac został udostępniony do ponownego zwiedzania, a za to Michał I otrzymuje odpowiednie wynagrodzenie.