Rumunia ma bogatą historię oraz kulturę, na kształt których miała miejsce jej burzliwa historia. Są jednak takie osoby, poeci, pisarze, którzy szczególnie wpisali się w kanon literacki literatury rumuńskiej. Niewątpliwie należy do nich Vasile Alecsandri.
W 1839 roku Alescandri wrócił do Mołdawii po odbytych studiach. Współtworzył pismo literacko-społeczne pod tytułem Dacia literară, którego ukazały się 3 numery. Celem pisma było ujednolicenie kultury rumuńskiej, rozwój literatury opartej o rodzimy folklor, historię oraz współczesną sytuacje polityczno-społeczną kraju. Pismo miało charakter manifestu, który nawoływał do zjednoczenia kulturalnego ziem rumuńskich. Pisarz i poeta zaangażował się w ów proces bardzo mocno, co było widoczne kilka lat później. Ostatni, trzeci, numer pisma zawierał m.in. opowiadanie Alecsandriego „Buchetiera de la Florerța”, które było jego literackim debiutem. Cenzura jednak wstrzymała wydanie pisma w połowie 1840 roku. Pisarze i aktywiści zgromadzeni wokół pisma nie zaprzestali jednak szukania drogi do realizacji postawionych sobie celów, które wypowiedziane zostały na kartach pisma. W 1840 roku w Jassach Alecsandri, Mihail Kogălniceanu oraz Constantin Negruzzi stworzyli teatr, który obecnie jest Teatrem Narodowym. To pierwsza próba mająca na celu powołanie do życia stałego, trwałego teatru na ziemiach rumuńskich. Alecsandri na potrzeby tejże instytucji zaczął pisać utwory dramatyczne. Na deskach teatru wystawiano dzieła napisane przez pisarza, a były to m.in. komedie Farmazonul din Hârlău oraz Cinovnicul și modista. Niestety, żaden z tych utworów nie zachował się do dzisiejszych czasów. Alecsandri zdecydował o odejściu z teatru w 1842 roku, jednak nigdy nie zrezygnował z pisania utworów scenicznych.
Odejście z teatru oraz wyprawa w góry mołdawskie wywarły istotny wpływ na dalszą twórczość Alecsandri. Oto spotkawszy w górach chłopów i zetknąwszy się z rodzimą kulturą, pisarz poczuł niesamowitą moc rodzimej kultury, dziedzictwa, które się przed nim otwierało. Właśnie od tego momentu w jego twórczości motywy ludowe, folklor rumuński, zaczęły się pojawiać coraz częściej i wyraźniej. Po kilku latach ukazał się zbiór utworów właśnie powstałych dzięki tejże wyprawie w góry.
W 1844 roku Alecsandri zaangażował się w wydawanie pisma Postęp, który swym programem nawiązywał i kontynuował pismo Dacia literară. Niestety, wzorem swego poprzednika, Postęp także miał trudności w zadowoleniu cenzury. Cenzorom na przykład nie podobała się nazwa pisma, którą uznano za zbyt rewolucyjną. W akcie protestu, pismo ukazało się bez tytułu, z pustym miejscem, wynikiem czego było nazwanie go podtytułem Pismo naukowo-literackie. Na kartach tegoż pisma ukazywały się wiersze Alecsandri inspirowane folklorem, a także krótkie formy prozy, jak nowele czy opowiadania.